Mareta Nelle West A Lúa ós nosos pés Cantas veces non se pronunciou a frase se mo pides báixoche a Lúa?MaretaWest non baixou o satélite terrestre pero estudouno e seleccionou o lugar onde pousaría os seus pés o primeiro astronauta que aluou en 1969. Sen dúbida o seu traballo foi un pequeno paso para as xeólogas, pero un gran salto para a humanidade. A súa historia comezou 57 anos antes, no estado de Oklahoma (EEUU), onde naceu en 1915 no seo dunha familia de pioneiros estadounidenses. Varias décadas antes, os seus avós emigraran ó oeste para asentarse en territorio indio, como parte da repoboación de terras levada a cabo polo Estado tras o desprazamento dos indíxenas americanos. Mareta criouse nas cidades de Tulsa e Oklahoma City e, á idade de 22 anos, licenciouse en xeoloxía na Universidade de Oklahoma onde foi membro da sororidade Kappa Kappa Gamma. Foi pioneira non só por tradición familiar senón tamén polo seu empeño persoal. Nos inicios da súa carreira, nos anos 40, Mareta traballou máis dunha década como xeóloga petroleira na emerxente industria do petróleo e do gas. Foi a primeira xeóloga consultora de Oklahoma antes de converterse na primeira xeóloga contratada polo Servizo Xeolóxico de Estados Unidos en Arizona, en 1964. Dous anos antes, en plena Guerra Fría coa antiga Unión Soviética, o presidente John F. Kennedy pronunciara o discurso que daría o disparo de saída á carreira estadounidense cara á Lúa, cuxa superficie e xeoloxía era aínda unha grande incógnita. O desafío de EEUU á URSS, que ata entón demostrara a súa supremacía espacial, convertería a Mareta West na primeira astroxeóloga. Foi a única muller no Equipo Experimental de Xeoloxía da NASA que preparou a primeira aterraxe luar tripulado, a misión Apolo 11. Participou na elaboración dos mapas que se utilizaron para o adestramento dos astronautas e foi a responsable de cartografar e sinalar o punto máis idóneo (ó sur do Mar da Tranquilidade) onde aluaría o fráxil módulo de aterraxe Eagle, no que viaxaban Amstrong e Aldrin en xullo de 1969. Mareta defendeu sen reservas a investigación espacial como unha vía para “ descifrar gran parte do que permanece descoñecido sobre o noso propio planeta ”. Tras o regreso do Apolo 11, dedicouse ó estudo da información, mostras de rocas e fotografías que os astronautas recompilaron e seguiu involucrada, ata a súa xubilación, na avaliación e selección de lugares de aterraxe para as seguintes misións á Lúa e Marte. Morreu en 1998, case 30 anos despois daquel gran desafío científico e tecnolóxico. Tras a súa morte as súas cinzas viaxaron ao espazo, ese lugar co que tanto soñou. “Estudar xeoloxía ofrece unha excelente perspectiva e axuda a comprender que unha vida é apenas un momento da historia do noso planeta.” 27
RkJQdWJsaXNoZXIy MTcxMDUyNQ==